Een gedicht: Planet Earth

Oh Aarde, de parel van het universum, zo rijk en zo eerlijk, met oceanen diep en luchten zo blauw, en landschappen die niet te vergelijken zijn.

Een tapijt van kleuren, geweven door de kunstzinnige hand van de natuur, een toevluchtsoord voor alle wezens, een plek waar het leven kan staan.

Van de torenhoge bergtoppen, tot de glooiende groene heuvels, van het verzengende woestijnzand, tot de vruchtbare valleigetijden.

Deze planeet is een schat, een plaats van zo'n grote waarde, een plaats waar we allemaal naar moeten streven, om haar te beschermen sinds haar geboorte.

Maar helaas, wij mensen, met onze hebzucht en onze minachting, veroorzaken zoveel schade, aan dit prachtige terrein.

Met vervuiling, ontbossing en uitbuiting rondom, breken we het weefsel af, van deze prachtige, heilige grond.

En als we op deze weg doorgaan, kunnen we alleen maar raden wat er van deze aarde zal worden en de erfenis die we bezitten.

Laten we dus pauzeren en nadenken en onze wegen heroverwegen, want alleen dan kunnen we deze kostbare, delicate plaats beschermen.

Want de aarde is ons thuis, en we zijn slechts gasten, En het is aan ons om haar schoonheid op haar best te behouden.